شاره: دیروز دوستی بزرگوار با ارسال گفته امام جمعه اهل سنت آزادشهر نظر مرا پرسید. من هم پاسخی دادم به طور خصوصی ولی با توجه با جنجالی که هرچند نامناسب حول این سخنان و برخی حواشی آن پدید آمده مفید دیدم که متن پرسش و پاسخ کوتاه ام را در اینجا منتشر کنم. گفتن ندارد که هدف ورود به نزاع های فرقه ای ویرانگر دیرین نیست بلکه آنچه گفته ام برآمده از اطلاعات تاریخی من است و بس. در هرحال امیدوارم هرچه زودتر این نوع جدال های بی ثمر بلکه مضر پایان یابد.
پرسش:
مولوی محمدحسین گرگیج در نماز جمعه شهر آزادشهر با اشاره به ازدواج امام سوم شیعیان با شهربانو گفته بود: «مادر امام زین العابدین دختر یزدگرد بود و عمر بن خطاب پس از فتح ایران او را به ازدواج امام حسین درآورد و ۹ امام پس از آن نیز از همین نسل به وجود آمده‌اند. در نتیجه اگر خلافت عمر بن خطاب را نپذیریم، اعتبار امامان و نسب آنان را زیر سؤال برده‌ایم.»
پاسخ: تا آنجا که من دیده ام و شهرت دارد این است که در جریان فتوحات دو شاهزاده و دو بزگ زاده ایرانی که اسیر شده بودند به مدینه برده شده و خلیفه عمر آن دو را به علی بن ابی طالب بخشید. علی نیز به دلیل این که اعتقاد داشت شاهزادگان و اشراف زادگان را نمی توان به کنیزی گرفت آن دو دختر را آزاد کرد و بعد یکی را به عقد پسرش حسین درآورد و دومی را به عقد فرزند خوانده اش محمدبن ابی بکر. اما در ارتباط دعوی مطرح شده جناب گرگیج: اولا – در اصل داستان چندان اختلاف است که شماری از محققان آن را جعل می دانند. وفق دعوی اغلب این محققان این داستان در نهضت شعوبیه یعنی ملی گرایان ایرانی ساخته شده تا به نوعی بین اسلام و به طور خاص علویان که مخالف امویان بودند پیوندی ایجاد کنند. شریعتی از این منظر به شدت به این داستان تاخته است. سید جعفر شهیدی نیز این گونه گفته است. ثانیا – در تاریخ هرگز گفته نشده که عمر شهربانو را به عقد امام حسین درآورد. در آن زمان عقد به صورت یک سنت و مراسم در نیامده بود به گونه ای که عالی تریم مقام یک جامعه آن را اجرا کند. اصولا چرا باید خلیفه چنین کاری بکند؟ ثالثا و از همه مهمتر فرضا چنین شده باشد، این چه ربطی به مشروعیت خلافت دارد؟ اگر چنین باشد عاقدی که عقد من و شما را خوانده به استناد آن می تواند رئیس جمهور و یا در ایران کنونی ولی فقیه شود! واقعا استدلال شگفتی است!
شنبه 4 دی 400
ریشه های سنی ستیزی در جمهوری اسلامی ایران
اشاره: چندی پیش یکی از خبرنگاران رادیو دویچه وله در آلمان دو پرسش از من کرد و من به هر دو پاسخ دادم و آن