دیری است که می خواستم این چند کلمه را بنویسم و با مخاطبان به اشتراک بگذارم اما تا این لحظه (به هر دلیل) ممکن نشد. حال که این روزها این «دو مرد» در آستانه رئیس ایستاده اند تا گرهی بگشاید، این چند جمله را تحریر می کنم.
این دیگر اظهر من الشمس است که دونالد ترامپ رئیس جمهور فعلی آمریکا دارای شخصیتی است به شدت خودشیفته و متوهم. بعید می دانم که هیچ روانشناس متخصصی و حتی هیچ فرد معقولی، حتی اگر طرفدار ترامپ باشد، این واقعیت را انکار کند. ما که در ایران خودمان با آدمی کاملا مشابه، البته در حد کاریکاتور و کوتوله، هشت سال در قامت رئیس جمهور مواجه بوده ایم، بی تردید بهتر این واقعیت را درک می کنیم.
با توجه به این واقعیت عینی است که عموم رهبران جهان؛ رهبرانی که در طول چهار سال نخست ریاست جمهوری ترامپ و حضورش در کاخ سفید شناختی از او به دست آورده اند، این بار که در واقع از بد حادثه در فضای دو قطبی دهشتناک آمریکا و در واقع در وضعیتی که هنوز برای من چندان قابل درک نیست بار دیگر با رأی بالایی به کاخ سفید راه یافته است، هوشیارانه در برخورد با ترامپ تلاش می کنند که به شکلی برخورد کنند که خودشیفتگی او مخدوش و حداقل تحریک نشود. از این رو اینان همواره در مواجهه با ترامپ می کوشند با تعریف و تمجید از او و حمایت ضمنی و گاه صریح از افکار و ایده های غالبا متوهمانه اش، حسّ بیمارگونه خودشیفتگی اش را ارضاء کنند. به ویژه که به هرحال دونالد ترامپ چهار سال رئیس جمهور کشوری چون آمریکاست؛ آمریکایی که از جهات مختلف و به ویژه ثروت و قدرت نظامی در جهان برترین است و از این رو پس از جنگ دوم عملا ریاست جهان جدید را بر عهده دارد و عملا دیگر کشورها و دولت ها به آمریکا و رئیس قدرتمندش نیاز دارند. اروپا و اسرائیل از جهات مختلف به شدت به آمریکا و رهبرانش وابسته اند
با توجه به این واقعیت تلخ است که پس از انتخاب ترامپ در سال گذشته، عموم رهبران جهان از اروپا گرفته تا کشورهای عربی در تبریک گفتن به ترامپ از هم سبقت گرفته و حتی در مدح و ثنای رئیس آمریکایی چیزی کم نگذاشتند. بسیاری شخصا به کاخ سفید رفته و حضوری هرچند محتاطانه به او تبریک گفته و اعلام همکاری و در واقع تبعیت کردند و حداقل نوعی سخن گفتند که خویشفتگی و توهم این رئیس جهانی ارضاء شود.
در این میان دو نفر به راستی نمونه ای برجسته و در واقع نماد چنین شگردی اند: پوتین رئیس جمهور روسیه و نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل؛ دو نفری که به گمانم درخور عنوان «زرنگ» هستند؛ زرنگ به معنایی که در زبان و ادبیات رایج و محاوره ای پارسی مان رایج است.
پوتین افسر با سابقه نهاد امنیتی شوروی سابق به سادگی با زرنگی هایش رئیس آمریکایی را برای برآوردن آرزوهایش از جمله تجاوز به اوکراین و اشغال نظامی و سیاسی آن کشور مورد استفاده ابزاری قرار می دهد. او بیش از همه می داند که چگونه با شخصیتی قدرت طلب و متوهم و خودشیفته سخن بگوید و از او ابزاری مناسب برای خودکامگی و تجاوزش بسازد. آخرین زرنگی اش نیز آن است که (با احتمال زیاد) داستان تخیلی حمله پهبادی اوکراین به سکونتگاه خود را علم کرده تا امتیازات بیشتری بگیرد.
نتانیاهو نیز واقعا «زرنگترین» است و نیازی به توصیف ندارد. او با همین زنگ بازی ها و فریبکاریهایش، هم دیرپاترین نخست وزیر اسرائیل شده و هم به سادگی می تواند آدمی چون ترامپ را ابزار برآوردن اهداف تجاوزکارانه و توسعه طلبانه خویش و البته اهداف دیرین دولت یهودی و استعمارساخته اسرائیل قرار دهد. هرچند عموم سیاستمداران و به طور خاص رؤسای جمهور آمریکا از 1948 به بعد ابزار سیاست های توسعه طلبانه اسرائیل بوده اند، اما نتانیاهو راست می گوید که تا کنون اسرائیل دوستی نزدیکتر از ترامپ در کاخ سفید نداشته است! نخست وزیر نسل کش اسرائیل تلاش می کند که از حضور ترامپ و همفکرانی که در کنار او عملا به شعار «اول اسرائیل» باور دارند، برای توسعه طلبی و نابودی تمامی مخالفان و منتقدان داخلی و خارجی اش حداکثر بهره را ببرد.
البته در کنار این واقعیت باید اشاره کرد که خودکامگی و بی اعتقادی ترامپ و همکارانش به آزادی و دموکراسی و حقوق بشر در تقویت خودگامگی ها و حمایت از مستبدان در سطح جهانی سهم مهمی دارد؛ بالاخره هرچه باشد جنس ترامپ و ترامپیست ها به طور طبیعی با کسانی چون پوتین و نتانیاهو بیشتر سازگار است! انتظار بیهوده شرط عقل نیست!
سه شنبه 9 دی 1404