شنبه 8 اسفند 88 / 27 فوریه 2010
1
موسوی طی گفتگو با سایت کلمه دربارة مسائل جاری و تحولات پس از 22 بهمن اظهار نظر کرده است. ایشان ضمن تأکید بر التزام به فعالیت در چهارچوب نظام و قانون اساسی کوشیده است به سخنان چند روز پیش خامنه ای که گفته بود ما نمی خواهیم کسی را از کشتی نجات (- نظام) اخراج کنیم پاسخ دهد. نکات مهمی را ایشان مطرح کرده است اما روی چند نکته تأکید داشته است:
فعالیت در چهارچوب نظام و قانون اساسی و اجرای کامل آن
تحقق حاکمیت ملی و دموکراسی از طریق اجرای قانون و برگزاری انتخابات آزاد و رقابتی و عادلانه؛
قبول بحران بوسیلة مسؤلان نظام؛
جنبش سبز زنده و ریشه دار است و فراگیر و اهداف جنبش فراموش نشده است. در این گفتگو آمده است که در 22 بهمن یک راهپیمایی «مهندسی شده و با هزینه گزاف و بسیح سراسری» ترتیب داده شده بود و افراد زیادی با استفاده از انواع امکانات حکومتی (مانند آوردن افراد از شهرهای دور و نزدیک با اتوبوس و قطار و . . .) به راهپیمایی گسیل شده بودند؛ چنین راهپیمایی افتخار ندارد. وی افزوده است برای صحت و سقم این افتخار و تعیین میزان طرفداران، اجازه دهند که یک راهپیمایی سبزها انجام شود. ما با همه برادریم و جنبش سبز در فکر هیچ گروهی نیست. فقط با قمه کش ها و آدم کش ها نسبتی نداریم. مردم حق خود را می خواهند و می خواهند آزاد باشند و دولتی واقعی و کارآمد داشته باشند؛ دولت فعلی دولت یک فرقه است و ریشه در جامعه و مردم ندارد.
از برجستگی های این گفتار لحن نرم و اخلاقی آن است. موسوی می گوید ما می خواهیم مردم به حقوق خود برسند و حال هرکس که می خواهد و یا می تواند اندکی از آن ها را انجام دهد از آن استقبال می کنیم. انکار جنبش اعتراضی و اندک شمار دانستن مردم و تجزیه ملت و خود را پیروز میدان دیدن، مشکلی را حل نمی کند (اشارتی است به سخنان خامنه ای). در مجموع گفتارهای خوب و امیدوارکننده ای بود. گرچه تأکید شده است که از هر امکانی از جمله از جنبش خیابانی بهره خواهیم گرفت اما راهکارهای دیگری نیز مدنظر هستند. باید دید در آینده از چه ابزارهایی استفاده می شود. موسوی با اذعان به این نکته که حاکمیت اجازه تشکل ملی و سراسری برای پیگیری مطالبات مردمی را نمی دهد، می گوید گسترش آگاهی ها و تقویت شبکه های اجتماعی استراتژی جنبش است.
2
عید نوروز در سازمان ملل به رسمیت شناخته شد. خبر خوبی است و خرسند کننده.
سه شنبه 11 اسفند 88 / 2 مارس 2010
1
هنوز بلاتکلیف هستیم. کنسولگری ایتالیا پذیرفته است به ما ویزا بدهد اما به صرفه تر است که کارتهای ما از ایتالیا برای ما ارسال شود. چرا که در این صورت هم زودتر می رویم و هم پانصد دلار هزینه دو ویزا را نمی دهیم. اما اکنون هنگام نوشتن این مطلب اطلاع دادند که پلیس ایتالیا به هیچ وجه کارتها را ولو با وکالت نمی دهد و گویا قرار شده است که فردا با تلاش مسؤلان شهرداری و گفتگو با کنسول به گونه ای ماجرا را پایان دهند که کار به ویزا نرسد. ببینیم چه می شود.
یادداشت های روزانه – قسمت دویست و سوم
دوشنبه 5 آبان 1404