خانه

اعلام شد که زنده یاد ابراهیم نبوی با مرگ خودخواسته به زندگی اش پایان داده است. خبری تلخ و آزاردهنده. می توان گفت فاجعه ای فراموش نشدنی!  نبوی را از دوران اصلاحات و از طریق روزنامه های دوم خردادی دهه هفتاد و هشتاد می شناختم. چند بار هم او را در داخل و خارج از کشور دیده ام. یک بار هم برای مصاحبه با من به منزل ما آمد. اما از بس که حرف های دیگر زده شد و کلی خندیدیم که دیگر فرصتی برای مصاحبه پیدا نشد. بماند که چه ها گفته شد. در این سال ها دوستان و یاران زیادی را از دست داده ام. آخرین آن ها دکتر رضا رئیس طوسی بود و البته اخیرا آشنای دوست داشتنی دیگر بهمن رضاخانی ولی به هر دلیل بدین مناسبت چیزی ننوشته ام و غالبا با سکوت از کنارشان می گذشته ام. با این همه مرگ خودخواسته کسی چون ابراهیم نبوی نوعی است که نمی توان سکوت کرد و چیزی