اندوه درگذشت یک دوست

خبر رسید که محقق ارجمند دکتر داود فیرحی درگذشت. این ویروس لعنتی چه عزیزانی را از ما می گیرد! فیرحی دانش آموخته حوزه و دانشگاه بود و در دانشکده علوم سیاسی دانشگاه تهران تدریس می کرد. او در اوج شکوفایی علمی و پژوهشی بود که در 56 سالگی چشم از جهان فروبست. چه عمر کوتاه و در عین حال پر ثمری!
چند بار به مناسبتی هایی نوشته ام که کسانی می توانند در تفکر دینی سنتی نوآوری بکنند و به اندیشه های تازه و خلاق و کارآمد در قلمرو دین و جامعه و سیاست برسند که دو فرهنگه باشند یعنی هم با معارف سنتی اسلامی آگاه باشند و هم کم و بیش مجهز به معارف نوین باشند و از «امتزاج افق ها» سنتزهای تازه و تحول آفرین استخراج کنند. فیرحی یکی از مصادیق چنین متفکران بود. او هرچند به صفت روشنفکری و یا نواندیشی دینی شهره نبود و ادعایی هم نداشت ولی یکی از نقاط قوت او پژوهشگری بود و گفتن ندارد که «پژوهش»، به معنای دقیق و متعارف کلمه، دستمایه اولیه هر نوع نواندیشی و نوآوری در حیطه اسلام و تجدد است. پژوهش های بسیار مفید فیرحی از منابع بسیار خوب و پر ارج این استاد فقید برای عموم نواندیشان مصلح معاصر است.
در این باب سخن بسیار است و باید در جایی حق این دوست عزیز و فقید را ادا کرد.
فعلا آنچه می توان با دریغ و درد گفت، این است که: مرگ چنین خواجه نه مرگی است خرد! اندوه این عزیز را به خانواده و بستگان و دوستانش تسلیت می گویم. برای آن عزیز رحمت و غفران الهی و برای بازماندگان شکیبایی و پاداش نیکو آرزو می کنم.
21 آبان 99
حسن یوسفی اشکوری