خدای من! چقدر زیباست این صحنه های انسانی!

این روزها شاهد یک رخداد و در واقع یک فاجعه بزرگ انسانی هستیم و آن سونامی هجوم پناهجویان سوری و افغانستانی و در مواردی ایرانی به کشورهای اروپایی است. این انبوه میلیونی روزانه تلاش می کنند ار طریق یونان و مقدونیه به اروپای شرقی بروند و از طریق صربستان و مجارستان به مرکز اروپا و بیشتر به آلمان بیایند. این سیل جمعیت دیگر قابل کنترل و مهار نبوده و نیست. سالهاست که این کوچ ادامه دارد ولی اکنون به مرز سونامی و بحران رسیده است. دلیل اصلی در مرحله اول جنگ و ویرانی در خاورمیانه است و ناامنی و بیکاری و فقر از دلایل دیگر این هجوم بی سابقه است. خدا لعنت کند مستبدان حاکم بر کشورهای مثلا اسلامی را که چنین سرنوشتی را برای مردم خود رقم زده اند. مردم بی پناه سوریه از یک سو از استبداد و جنایات بشار اسد ظالم و فاسد می گریزند و از سوی دیگر از جنایات و قساوت های مخالفان او که در حال جنگ با او بر سر قدرت هستند. داعش و القاعده و دهها گروه جانی دیگر. واقعا مردکانی مظلوم تر از مردم سوریه فعلا در جهان نیست. مردم چه باید بکنند! و چه می توانند بکنند! حدود پنج سال جنگ داخلی و صدها هزار کشته و دهها میلیون آواره در جهان و تجزیه کشور و نابودی کامل سرزمین کهن سال سوریه و ویرانی شهرهای زیبا و آثار تاریخی آن. خدایا عجب فاجعه ای است!
در هرحال گویا مردم سوریه و افغانستان و حتی ایران دیگر امیدشان را برای زندگی بهتر از دست داده اند. اینان راهی جز ندیده اند که جانشان و فرزندان خردسالشان را بردارند و به هر قیمتی که شده خود را به سرزمین امنی در اروپا برسانند. اما می دانیم اینجا نیز مشکلات خاص خود را دارد. از چند دهه قبل حضور انبوه مهاجران آسیایی در اروپا مشکلات زیادی ایجاد کرده و از این رو جریانهای راستگرا و فاشیست و ضد خارجی در تمام کشورهای اروپایی رشد بی سابقه ای داشته است. به همین دلیل فعلا در مرحله نخست آلمان و بعد اتریش است که بی دریغ آغوش خود را به روی مهاجران خاورمیانه و مسلمان گشوده است. آلمان اعلام کرده که امسال حدود هشتصد هزار پناهجو را می پذیرد و این فوق العاده است. البته چنین گشاده دستی دلایل خاص خود را دارد. آمیزه ای از انگیزه های انسان دوستانه و سیاسی و اقتصادی و سابقه فرهنگی و نیز قانون اساسی این کشور در این استقبال نقش دارند. اما جدای از سیاست دولت ها، که همیشه خالصانه نیست، استقبال و خوش برخوردی انسانی مردم آلمان و اتریش در ایستگاه های قطار وین و مونیخ واقعا هیجان انگیز است و اشک بر چشمان آدمی می آورد. در این برهوت سیاه جنگ و ستم و بیداد و ویرانی و خون و خشونت اگر چنین صحنه هایی هم نبود دیگر انگیزه ای برای زنده ماندن نبود. مردم عادی با لبی خندان و با پرچم خوش آمدگویی (به زبان های مختلف و از جمله عربی و حتی فارسی) به استقبال فراریان ستم و خودخواهی های بشار اسدها می روند و به آنان خوش آمد می گویند و برای مردمان خسته و آواره و زخم خورده و به جان آمده و گرسنه و فرسوده آب و غذا و لباس می برند و به کودکان آسباب بازی می دهند. خدای من! چقدر زیباست این صحنه های انسانی.
اما در این میان تأسف من این است که اولا چرا در کشورهای اسلامی (از لیبی و مصر گرفته تا عراق و فلسطین و سوریه و افغانستان و ایران) وضعیت چنان است که مردمان آن به جان آمده و به قیمت نابودی احتمالی خود و خانواده شان راهی کشورهای بیگانه می شوند؟ و ثانیا آیا ما مسلمانان حاضریم از هم کیشان و هم نوعان آسیایی خود چنین استقبال کنیم؟ دولت آلمان هفت میلیار یورو برای آب و غذای و نیازهای اولیه پناهجویان مسلمان سوری و افغانستانی و ایرانی اختصاص داده است ولی دولت جمهوری اسلامی امسال چهار میلیارد دلار به بشار اسد جانی کمک کرده و یک ریال به مردمان آواره مسلمان در چهار گوشه جهان کمک نکرده است. این است معنای حدیث نبوی «من اصبح و لم یهتم بامورالمسلمین فلیس بمسلم»؟ از آنسو کشورهایی چون عربستان سعودی و پادشاه «خادم الحرمین» و ترکیه و قطر سالهاست که به مخالفان اسد و گروه های آدم کش و جانی و ویرانگری چون داعش و النصره و القاعده کمک می کنند و موجب این همه جنایت و فساد و ویرانی و فاجعه شده و می شوند. راستی در این میان مسلمان کیست و مسلمانی به چیست؟

Share:

More Posts

Send Us A Message