هرچند برای مشارکت در مراسم معمول و موسوم به «انتخابات» هنوز قانع نشده ام ولی می بینم که به هر تقدیر بازار رأی دادن گرم شده و شمار قابل توجهی از افراد و شخصیت ها و جریان های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی به جریان دعوت به رأی دادن پیوسته اند.
در این که پرشمارانی از این افراد انسان هایی خیرخواه و شریف و ملی و دلسوز به حال مردم و کشورند و در واقع «برای ایران» می اندیشند و عمل می کنند و امید دارند که از طریق مشارکت در چنین مراسم هایی اندکی «روزنه گشایی» کنند، کمترین تردیدی ندارم. به ویژه که شمار قابل توجهی از اینان از دوستان قدیم و جدید من هستند و آنان را به نیک خواهی و ایران دوستی و مردم پروری می شناسم.
به رغم این که هم در نیک خواهی این افراد تردید ندارم و هم با بخش قابل توجهی از استدلال هایشان همدلی دارم، اما هنوز به جمع بندی و نتایج حداقلی این دوستان نرسیده ام. زیرا در پیش فرض های مطرح شده به عنوان صغرای قضیه مورد توافق نیست و حداقل به شدت محل تردید است.
با این همه بسیار خوشحال خواهم شد که دیدگاه و تشخیص این دوستان درست و واقع بینانه باشد و در نتیجه گرهی از کار فروبسته هموطنان ما گشوده شود و اندک بهبودی حاصل شود. ممکن است که من دچار اشتباه در تشخیص شده باشم ولی از صمیم قلب آرزو می کنم که حداقل یک سال پس از پیروزی فرضی جناب پزشکیان به چنین نتیجه ای برسم و در این صورت صریحا اعلام می کنم که دچار خطا شده ام. پس باید اندکی صبر کرد. خدا را چه دیدید، ممکن است این بار واقعا سیاست را کشتی بان دیگری آمده باشد.
اکنون که این جملات را می نویسم چند بار به یاد جمله ای افتادم که سال ها پیش ورد کلام یکی از دوستان خوب بود: خیر است ان شاءالله. اکنون من نیز به جد تکرار می کنم: خیر است ان شاءالله!
پنجشنبه 7 تیرماه 1403