در سال 1947 میلادی زمانی که پیشنهاد تشکیل دولت اسرائیل در سازمان ملل تازه تأسیس شده مطرح بود و طبق مفاد آن پیشنهاد قرار بود دو دولت عبری و عربی در سرزمین تاریخی فلسطین تشکیل شود، اغلب نمایندگان دولت های عضو سازمان ملل (که در آن زمان 52 عضو بیش نبودند) با آن مخالف بودند و از این رو دو بار رأی گیری شد و رأی نیاورد اما بر اساس اعمال فشار فراوان دولت وقت آمریکا در بار سوم رأی آورد و تصویب شد.
نماینده دولت وقت ایران (منصورالسلطنه عدل) در همان اجلاس در مخالفت با آن پیشنهاد گفت « با اقدام به این امر وطن ملی برای یهودی ها درست نخواهید کرد، بلکه اجاقی به وجود خواهید آورد که زیر خاکستر آن همیشه آتشی که نه تنها خاورمیانه، بلکه صلح عالم را نیز تهدید می کند، روشن خواهد بود». او خود به نمایندگی از دولت متبوع خود رأی مخالف داد.
حال پس از حدود بیش از هفتاد و پنج سال روشن می شود که این سخن چه اندازه هوشمندانه و دوراندیشانه بوده است. جدای از هر نوع تعصب و جزمیتی، واقعیت غیر قابل انکار آن است که وجود اسرائیل در منطقه، با آن هم فجایعی که در فلسطین و در گروه اعراب منطقه آفریده و هنوز هم می آفریند، بیش و پیش از همه به زیان مردمان زیسته در آن سرزمین کوچک و محدود بوده است. این اجاق روز به روز شعله ورتر می شود و دود و آتش آن همه و حتی مردمان جهان را آزرده می کند.