چند لحظه قبل در وب سایت بی بی بی فارسی خواندم که:
« . . . در بیانیه‌ای که دوشنبه به وسیله رهبران آمریکا، فرانسه، آلمان، ایتالیا و بریتانیا منتشر شد، ضمن تأکید بر همبستگی این کشورها در حمایت از اسرائيل، حماس نیز به شدت محکوم شده است.
در این بیانیه بر فقدان توجیه «فعالیت‌های تروریستی حماس» تاکید شده و به دیگر طرف‌های متخاصم هم درباره اقدام علیه اسرائيل هشدار داده شده است . . .
آنها در این بیانیه نوشتند: «همه ما آرمان‌های مشروع مردم فلسطین را به رسمیت می‌شناسیم و از تدابیر برابر برای برقراری عدالت و آزادی برای اسرائيلی‌ها و فلسطینی‌ها حمایت می‌کنیم. اما اشتباه نکنید: حماس نماینده این آرمان‌ها نیست و تنها آرمانش برای مردم فلسطین خونریزی و رعب‌افکنی است.»
به نوشته این بیانیه، پنج کشور امضاکننده به عنوان دوستان اسرائيل از توانایی این کشور برای دفاع از خود اطمینان حاصل خواهند کرد.
چند پرسش:
من نظرم را در طول سال ها در باره منازعه فلسطینیان و صهیونیست های اسرائیلی گفته و نوشته ام و از جمله در باره رخدادهای چند روز اخیر نوشته ام که در همین کانال منتشر و بازنشر شده (و هنوز در دسترس است)؛ اما در باره این بیانیه مشترک به طور خاص چند پرسش به نظر می رسد که مطرح می کنم:
نخستین پرسش آن است که مراد از «آرمان های مشروع مردم فلسطین» چیست و این آرمان ها کدام اند؟ قاعدتا گفته خواهد شد که مراد همان قواعد حاکم بین المللی و قطعنامه های لازم الاجرای سازمان ملل و به طور اخص قطعنانه 242 این سازمان مشروع جهانی است که البته سخن درستی است. اما پرسش اصلی آن است که چرا تا کنون حداقل پس از 1973 مصوبات سازمان ملل و یا برخی قواعد مورد تأیید آمریکا و اروپا در باره منازعه اعراب و فلسطین و اسرائیل اجرا نشده اند؟ چرا مفاد روشن قرارداد اسلو، که با ابتکار و حمیت دولت آمریکا منعقد شد، عملی نشده اند؟ چرا شما رهبران جهان که وفق دعوی به آرمان های مشروع فلسطین التزام دارید، طرف متخلف و پیمان شکن (که مستندا اسرائیل و به طور خاص شخصیت نامتعال سرکش نتانیاهو است) را وادار به تمکین در برابر مصوبات خودتان نکرده اید؟ به راستی باورکردنی است که رئیس یک دولت، که از قضا در داخل کشورش نیز بی اعتبار است و منفور، چنان قدرتی داشته باشد که در برابر سازمان ملل و دیگر قدرت های جهانی طغیان کند و هیچ اتفاقی هم نیفتد؟ ظاهرا زورتان فقط به بی قدرتان می رسد! از قدیم گفته اند مظلوم کشی شرط جوانمردی نیست.
ادعا کرده اید که «از تدابیر برابر برای برقراری عدالت و آزادی برای اسرائيلی‌ها و فلسطینی‌ها حمایت می‌کنیم». آیا می توانید حتی یک مورد نشان دهید که از موضع برابر با دو طرف منازعه برخورد شده باشد؟ آنچه که از 1948 دیده شده است، همواره با تمام قدرت و توان سخن افزاری و نرم افزاری در کنار ارباب قدرت متجاوز ایستاده اید و در برابر ستم ها و تجاوزها غالبا بی دریغ و بی چون و چرا از متجاوز حمایت کرده اید و یا در بهترین حالت سکوت پیش کرده اید که در عمل جز حمایت از متجاوز ثمری نداشته است. یا به سبک و سیاق سازمان ملل از لزوم خویشتنداری دو طرف و دعوی صلح خواهی سخن گفته اید و از ضرورت صلح یاد کرده اید که در عمل نیز جز حرف خاصیت دیگری نداشته است. با این همه پرسش قبلی را تکرار می کنم که چرا همان قطعنامه ها و توصیه های درست شما عملی نمی شود؟ راز این همه تناقض چیست؟ چرا طرف غالب طرف دست به هر کاری می زند و در عمل حداکثر و در بهترین حالت به محکوم کردن بسنده می شود ولی اگر طرف مغلوب از سر استیصال و درماندگی و خشم و نفرت انباشته رفتاری می کند (رفتاری که بعضا غلط و محکوم است و باید بی چون و چرا محکومش کرد) یک باره همه قدرت های حاکم بدون لحظه ای درنگ و بی قید و شرط در کنار متجاوز دیرین قرار می گیرید و از ظالم حمایت می کنید؟!
به هرحال عقل و تجربه می گوید راهی جز این وجود ندارد که به همان دعوی خودتان در نزاع خونین و گویا بی پایان فلسطینی ها و صهیونیست های حاکم بر دولت نژادپرست و مذهبی جزم اندیش اسرائیل عمل کنید و صلح را همراه با عدالت بخواهید.
سه شنبه 18 مهر 1402