نباید «دختران ایران» را فراموش کرد

الان در یک قطعه فیلم کوتاه دیدم که آبی پوشان در دربی تهران روی سکوی ورزشگاه به اصطلاح «آزادی» به یاد «دختر آبی» سرود خواندند و او را «دختر ایران» خواندند و یادش را گرامی داشتند. اخیرا شاعر پر ارزش روزگار ماه «سایه» نیز او را دختر ایران خوانده بود.
در عین اندوه برجای مانده بر جانم از غم مرگ تراژیک این دختر عزیز، از دیدن این کلیپ بسی خرسند شدم. زیرا بر این گمانم که چنین خاطره هایی نباید فراموش شوند و در واقع نباید گذاشت که از یادها بروند. به ویژه در ارتباط با زنان و جنبش زنان وطن ما، که به حق موفق ترین جنبش مدنی و اجتماعی ایران در این چهل تاریکی بوده است، نباید نمادهایی درخشان این جریان را فراموش کرد. زیرا فراموشی اینان، فراموشی خودمان و فراموشی حوادث تلخ و اندوهبار این سالهای انباشته از ستم است.
واقعا در استادیومی که نامش «آزادی» است، چگونه ممکن است نیمی از شهروندان ایرانی یعنی زنان از حداقل آزادی محروم و در آن حضور نداشته باشند؟ در اینجا آیا آزادی معنای محصلی دارد؟ «استادیوم آزادی» نامی بی مسما نیست؟
در چند دهه اخیر چهار زن نماد جنبش اعتراضی زنان هستند که نباید فراموش شوند: ندا آقا سلطان با چشمان خون پالا و بازش در جنبش سبز، هاله سحابی با پهلوی شکسته اش باز در جنبش سبز، ویدا موحد به عنوان «دختر خیابان انقلاب» و آخری سحر خدا یاری موسوم به «دختر آبی» نماد جنبش اعتراضی زنان. یاد دختران ایران گرامی باد.

Share:

More Posts

Send Us A Message