برگی از دفتر ایام-روضه خوانهای سیاستمدار

امروز در فیلمی صحنه ای از روضه خوانی حسن روحانی رئیس جمهور ایران را دیدم که در هیئت دولت روضه می خواند و اعضای دولت دور تا دور میز خاص جلسات هیئت دولت نشسته و دست راست خود را بر پیشانی نهاده و گریه می کردند و یا حالت تباکی داشتند! صحنه بعد روحانی و هیئت دولت را نشان می داد که در حرکت بودند (ظاهرا در محوطه کاخ ریاست جمهوری) و به صورت دسته های عزادار و سینه می زدند (البته به کوبیدن آرام دست راست بر سینه). با دیدن این صحنات برای هزارمین بار در این سالها به یاد سخن ملک الشعرای بهار افتادم که در یکی از نوشته هایش (فکر می کنم تاریخ احزاب سیاسی) مربوط به دورة مشروطیت می گوید: از بدبختی های مملکت ما این است که روضه خوانهای ما سیاستمدار شده اند و سیاستمداران ما روضه خوان. البته در کشوری مانند ایران وقتی یک واعظ حرفه ای (هرچند شبه مدرن) در عالی ترین مقام اجرایی قرار می گیرد و رئیس دولت می شود، این نوع حرکات امری طبیعی می نماید.
به یاد می آورم در سال 75-76 در ایام تبلیغات ریاست جمهوری وقتی یکی از خبرنگاران در مصاحبه اختصاصی و مفصل با آقای علی اکبر ناطق نوری (البته به طعن) از او پرسید: شما هنوز هم روضه می خوانید، وقتی به ریاست جمهوری رسیدید، باز هم روضه خواهی خواند؟ او نیز کم نیاورد و با افتخار پاسخ داد: بله! روضه خوانی برای من افتخار است!
در چنین فضا و ذهنیتی نباید محمود احمدنژادی به قدرت برسد و هشت سال با شامورتی بازی و امام زمان بازی و هاله نور و باقی قضایا . . .بر کشوری چون ایران ریاست کند و چنان مضحکه ای در جهان راه بیندازد و با دین و آبروی یک ملت بازی کند؟! احتمالا از همین منظر است که در ده سال قبل کسانی نشستن کسی چون احمدی نژاد بر کرسی ریاست جمهوری و رواج فرهنگ و ادب احمدی نژادیسم را پدیده ای غریب در ایران نمی دیدند و بلکه آن را وجه غالب فرهنگ و ذهنیت عمومی مردم ایران می شمردند.