هموطنان شریف و آزاده
سی و سه سال پیش انقلابی با شعار “استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی” در میهنمان به پیروزی رسید؛ انقلابی که در پی برکندن استبداد داخلی و مقابله با هرگونه مداخله خارجی در امور کشورمان بود و پیام عدالت و مهربانی داشت. اکنون با گذشت سی و سال از انقلاب سئوالی که هریک از ما باید بدان بیاندیشیم و پاسخگو باشیم این است: آیا نظام برآمده از انقلاب در تحقق آرمانها و شعار اصلی انقلاب موفق بوده است؟ سوگمندانه پاسخ ما به این سئوال به دلائل زیرمثبت نیست:
در مورد “استقلال” حاکمیت اقتدارگرا سیاست خارجی تهاجمی و ماجرا جویانه ای را در سالهای اخیر دنبال کرده است که از سویی تشدید تحریم های اقتصادی و سیاسی و بروز خطر جنگ و مداخله خارجی علیه کشورمان را دامن زده است و از سوی دیگر نزدیکی به کشورهایی همچون روسیه و چین را در پیش گرفته که جز به سودجویی و امتیاز گیری خود در رابطه با ایران نمی اندیشند.
در مورد”آزادی” که وضعیت بسیار اسف انگیز است و اجرای تمام اصول مربوط به آزادی و بخش حقوق ملت در قانون اساسی به بوته فراموشی سپرده شده است. نه از آزادی احزاب و نهادهای صنفی و مدنی خبری است و نه از آزادی مطبوعات و رسانه ها، آنچنانکه کمترین امنیتی برای فعالان سیاسی و مدنی و روزنامه نگاران وجود ندارد و برپایه گزارش های منتشره ایران به بزرگترین زندان روزنامه نگاران جهان تبدیل شده است.
در مورد”جمهوری اسلامی” نیز با گریز از برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه و انجام کودتای انتخاباتی برای تشکیل مجلس فرمایشی هفتم و ریاست جمهوری دهم دیگر از جمهوریت جز اسمی باقی نمانده است و در رعایت ارزش های اسلامی نیز جز بر اجرای ظواهر احکام دینی آنهم به زور و اجبار تکیه نمی شود؛ به گونه ای که در سایه این عملکرد دین گریزی به مذهب مختار بخش وسیعی از نسلی که در دامن این نظام زاده و پرورش یافته تبدیل شده است، و در مجموع به تعبیر رهبران جنبش سبز این نظام دیگر نه جمهوری است و نه اسلامی، و صد افسوس که استبداد دینی به جای جمهوری اسلامی نشسته است.
یکسال پیش موسوی و کروبی در اعتراض به این رخداد و برای اعلام همبستگی با جنبش اعتراضی و ضد استبدادی مردم تونس و مصر مردم را به یک راهپیمایی در روز 25 بهمن دعوت کردند، و با اجابت این دعوت از سوی مردم، حاکمیت اقتدارگرا به جای دریافت پیام اعتراض مردم، و در ادامه اعمال سیاست سرکوب و ارعاب پس از کودتای انتخاباتی 22 خرداد 88، دست به حبس خانگی رهبران جنبش سبز زد تا به خیال خام خود اقتدار ورزد و حاکمیت استبدادی را تحکیم بخشد. اکنون با گذشت یک سال از آن واقعه و غیبت رهبران نه تنها از دامنه و عمق نارضایتی مردم کاسته نشده بلکه جنبش سبز در پیوند با تحولات داخلی و کشورهای منطقه به رشد و بالندگی رسیده و با صبر و استقامت راه خود را به سوی پیروزی ادامه می دهد و سالروز 25 بهمن می تواند تجلیگاهی دیگر برای حضور این جنبش به ویژه در شرایط بحرانی و خطیر این روزهای کشورمان باشد.
ما به عنوان جمعی از نمایندگان ادوار مجلس با حمایت و پشتیبانی از دعوت به راهپیمایی روز 25 بهمن در اعتراض به حبس خانگی رهبران جنبش سبز آقایان کروبی و موسوی و خانم رهنورد و درخواست آزادی آنان و محکومیت استبداد داخلی، براین نظریم که این راهپیمایی هم چنین می تواند نمادی از حضور جنبش سبز در مخالفت با تحریم ها و خطر جنگ و مداخله خارجی از سوی برخی دولتها باشد.
جمعی از نمایندگان ادوار مجلس : فاطمه حقیقت جو، احمد سلامتیان، علی مزروعی، اسماعیل گرامی مقدم و حسن یوسفی اشکوری
آیا ممکن است که نیروهای امنیتی صدای مولوی عبدالحمید را خاموش کنند؟
اشاره: چندی پیش یکی از خبرنگاران رادیو دویچه وله در آلمان دو پرسش از من کرد و من به هر دو پاسخ دادم و آن