حسن يوسفي اشكوري در سال ۱۳۲۸ شمسي در اشكور از توابع شهرستان رودسر گيلان متولد شد. پس از آموزش علوم مقدماتي در سال ۱۳۴۰ به عنوان طلبه وارد حوزه علميه رودسر شد. در سال ۱۳۴۴ به حوزه علميه قم مهاجرت كرد و تا سال ۱۳۵۷ در آن حوزه به آموزش علوم اسلامي اشتغال داشت. در اين دوران دانشهاي رايج در حوزه مانند ادبيات، منطق، تفسير، كلام، فلسفه، اصول و فقه را آموخت. وي افزون بر تحصيل به مطالعه و تحقيق نيز اهتمام كرد و به نويسندگي نيز پرداخت. نخستين مقاله ايشان در سال ۱۳۴۹ در “مجله دانشمند” چاپ شد و تا سال ۱۳۵۷ با آن مجله همكاري كرد. در اين دوران نيز با نشرياتي چون “نداي حق” ( تهران )، “طلوع اسلام” (رشت)، ماهنامه “مكتب اسلام” (قم)، سالنامه”معارف جعفري” (قم)، سالنامه “نسل جوان” (قم) و سالنامه “پيام اسلام” (قم) همكاري كرد و مقالاتي در آن نشريات نوشت. دو كتاب نيز از وي چاپ شد كه در فهرست آثار خواهد آمد. از سال ۱۳۴۰ همزمان با آغاز نهضت روحانيت به فعاليتهاي سياسي روي آورد و دو بار در سالهاي ۱۳۵۳ و ۱۳۵۴ بازداشت شد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران، وي در نخستين دوره مجلس شوراي اسلامي به عنوان نماينده دو شهرستان شهسوار (تنكابن بعدي) و رامسر برگزيده شد اما پس از پايان مجلس در سال ۱۳۶۳ بيشتر به فعاليتهاي فرهنگي و پژوهشي و قلمي روي آورد. از سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۸ در دانشگاه علامه طباطبايي تهران به تدريس تاريخ اسلام و معارف اسلامي اشتغال داشت ولي پس از سخنراني در مجلس ختم زندهياد دكتر كاظم سامي در سال ۱۳۶۷ از تدريس در دانشگاه منع گرديد.
از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۹ به عنوان دبير هيأت تحريريه شركت سهامي انتشار فعاليت كرد. از سال ۱۳۶۴ تا كنون به عنوان نويسنده با مركز دايره المعارف بزرگ اسلامي همكاري دارد و دهها مقاله در مجلدات آن مجموعه نگاشته است. از سال ۱۳۶۹ به دعوت مديريت دايره المعارف تشيع به عنوان ويراستار و نويسنده به آن مركز علمي پيوست و اين همكاري تا سال ۱۳۷۷ ادامه پيدا كرد. از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۰ پنج شماره گاهنامه ” احياء” را با همكاري برخي هم فكران منتشر كرد.
از سال ۱۳۷۱ به عنوان عضو هيأت تحريريه و عضو شوراي سردبيري مجله ايران فردا و نويسنده، با مديريت مهندس عزتالله سحابي، با آن مجله همكاري كرد كه تا توقيف آن مجله در سال ۱۳۷۹ ادامه يافت. افزون بر آنها در طول سه دهه اخير، با نشريات و روزنامههاي مختلف و دانشنامه هاي متعدد همكاري علمي و قلمي داشته است كه از جمله آنها ميتوان به دو روزنامه كيهان و اطلاعات (در دهه شصت)، “جامعه”، “توس” ( چاپ مشهد و تهران)، “نشاط”، “خرداد”، ” صبح امروز”، “مناطق آزاد”، هفته نامه “آبان”، هفته نامه “مبين”، “پيام هاجر”،”هاتف” (گيلان)، “اميد زنجان”(زنجان)، “پيام هامون” (مشهد)، “عصر آزادگان”، “”هم ميهن، “شرق”، “كارگزاران”، “اعتماد”، “آفتاب يزد”، مجله “مدرسه”، مجله “آيين”، دانشنامه “قرآن”، و فرهنگ آثار اشاره كرد. در عين حال كار اصلي وي همان همكاري علمي و پژوهشي مستمر با دايره المعارف بزرگ اسلامي است.
در طول سه دهه وي در محافل مختلف سياسي و دانشگاهي به ايراد سخنراني پرداخته و درباره موضوعات گوناگون سخن گفته است. نيز وي بارها به دعوت محافل مختلف ايراني و غير ايراني به برخي كشورهاي اروپايي و امريكا سفر كرده و در كنفرانسهاي مختلف در باب موضوعات ديني و اجتماعي به ايراد سخن پرداخته است. از جمله آنها شركت در كنفرانس برلين بود كه در آوريل ۲۰۰۰ / فروردين ماه ۱۳۷۹ رخ داد. در پي انجام سه روزه اين كنفرانس، كه جنجال سياسي و تبليغاتي گسترده در ايران و جهان به دنبال داشت، يوسفي اشكوري به همراه چند تن ديگر از سخنرانان ايراني كنفرانس دستگير و در دادگاه ويژه روحانيت تهران محاكمه و در دادگاه اول به اعدام محكوم شد ولي پس از نقض آن حكم در دادگاه دوم به هفت سال حبس محكوم شد. وي پس از گذراندن كمتر از پنج سال از دوران محكوميت در بهمن ماه ۱۳۸۳ . از زندان آزاد شد.
اتهام وي در دادگاه ارتداد بود و استناد قاضيان نيز به گفته ها و عقايد ايشان مبني بر تغيير پذيري احكام اجتماعي اسلام و از جمله آزادي حجاب زنان مسلمان بود. وي از آغاز تحت تأثير آموزههاي نوانديشان مسلمان به ويژه اقبال لاهوري، مهندس بازرگان، آيت الله طالقاني و بيش از همه دكتر علي شريعتي بوده است. او در سال ۱۳۷۶ ” دفتر پزوهشهاي فرهنگي دكتر علي شريعتي” با همكاري چندي از همفكران تأسيس كرد و از آن زمان تا كنون به عنوان مسئول دفتر فعاليت ميكند، نيز وي در تأسيس «بنياد فرهنگي مهندس مهديبازرگان» همكاري داشته است.
در يك دهه اخير برخي مقالات ايشان در نشريات مختلف خارجي (انگليسي، آلماني، فرانسوي و عربي)، چاپ شده است.
در سال 2006 / ۱۳۸۵ كتابي تحت عنوان Islam and democracy in Iran/ Eshkevari and the quest for reform
به قلم و همت دكتر زيبا ميرحسيني و ريچارد تپر به زبان انگليسي در لندن انتشار يافته كه شامل زندگينامه تحليلي و فكري وگزيدهاي از افكار و مقالات ايشان است.