در گذشته متنی کوتاه نوشته و در این کانال منتشر کرده ام با عنوان «بزرگترین تجربه عمر سیاسی ام» و در آن گفته ام پس از یک عمر تلاش و مبارزه فکری و سیاسی و نیز به استناد تجارب بشری حال اطمینان یافته ام که هر مبارزه ای در برابر استبداد لزوما به معنای دفاع از آزادی و حق و عدالت و به تعبیر امروز حقوق بشر نیست. بلکه بر عکس، متأسفانه، اغلب مبازرات حتی پرشور و در مقاطعی مفید نیز در نهایت از استبدادی خشن تر و جدی تر و خطرناک تر سر بر آورده است. داستان کودتای 1299 و در نهایت به قدرت رسیدن رضاخان ذیل عنوان پادشاه مشروطه و تلخ تر از آن تبدیل مبارزات آزادیخواهانه پس از شهریور 1320 و در نهایت برافتادن نظام استبدادی پهلوی و تشکیل نظام جمهوری اسلامی، به استبدادی دیگر و حتی از جهاتی بدتر نمونه ای نزدیک و عینی این مدعاست.
حال رئیس دولت جانی و نسل کش اسرائیل پس از موفقیت هایی که عمدتا به دلیل همکاری های جهانی و با استفاده از امکانات جاسوسی و امنیتی آمریکایی و اروپایی به دست آورده است، چنان دچار توهم و خیالبافی شده که با گستاخی به مردم ایران پیام می دهد و البته اهداف مختلفی را پی می گیرد. البته «از ماست که بر ماست». او به خوبی می داند که بین حاکمیت ولایی و استبدادی حاکم بر ایران با مردم فاصله ای عمیق افتاده و اغلب مردم از حاکمان از جمله خامنه ای ناراضی و حتی خشمگین اند؛ از این رو تلاش می کند با راه انداختن جنگ روانی و بافتن آسمان به ریسمان، از یک سو این فاصله را هرچه بیشتر و عمیق تر کند و بر آتش خشم مردم بنزین بریزد و از سوی دیگر با تکیه بر عناصر ناراضی و به ویژه خودفروختگانی چون رضا پهلوی و پیروان اسرائیلی اش، شورشی راه بیندازد و نظام حاکم را که دشمن صلبی خود می اندازد براندازد.
اما من به عنوان یک ایرانی منتقد دیرین جمهوری اسلامی بالفعل و حاکمانش، به این یاوه گو و همپیانان خیال اندیش وی می گویم:
اولا، من هم آرزو می کنم که جمهوری اسلامی از طرق ملی و درونی متحول شود و به یک نظام عرفی و دموکرات و ملتزم به حقوق بشر و عدالت و آزادی مبدل بشود، اما این را هم می دانم که این نمی شود جز خواست و اراده و تلاش عمومی مردم ایران. تجارب مکرر تاریخی نشان می دهد که هر نوع دخالت خارجی جز زیان برای مردم ایران پدید نیاورده است. اگر زمانی دولت هایی چون انگلستان با مشروطه خواهان همراهی و حتی کمک کرده اند، عمدتا به دلیل خارج کردن رقیب (روسیه) از گرودنه نظام سیاسی ایران بوده است. در عصر پهلوی ها نیز کم و بیش این گونه بوده و اکنون نیز چنین است.
ثانیا، اگر مفروض بدانیم که مخالفان جمهوری اسلامی کنونی خواهان دموکراسی و عدالت و حقوق بشر و رفاه و توسعه ایران اند، اینان چگونه می توانند انتظار داشته باشند که آمریکایی ها و اسرائیلی ها آن هم جانی نامداری چون نتانیاهو، که حتی نهادهای قضایی بین المللی نیز او را جنایتکار جنگی شناخته و خواهان بازداشتش شده اند، برای آنها آزادی و ایران دوستی و امنیت و دموکراسی بیاورند؟ اصولا مگر در زیر این آسمان کبود کسی پیدا می شود که جنایتکاری را که تمامی قواعد بین المللی را نقض کرده، مدافع آزادی و دموکراسی و حقوق بشر بداند؟ چه کسی تردید دارد که حداقل دولت فعلی اسرائیل، یاغی ترین دولت عضو سازمان ملل است؟
ثالثا، درست است که عده ای از لج جمهوری اسلامی و به دلیل عدم رضایت به حق از جمهوری اسلامی برای نتانیاهو و جنایاتش هورا می کشند، اما خود آنان نیز می دانند که اولا چنین واکنش عاطفی بیش از هر چیز از سر استیصال و خشم و نفرت است و اصالت ندارد و ثانیا وقتی خاک وطن مورد تجاوز قرار گیرد تردید نمی توان کرد که حداقل بخش بیشتر همان هوراکشندگان امروز نیز با هر نوع تجاوز به خاک میهن مخالفت خواهند کرد. حتی ممکن است در صورت احساس خطر برای تمامیت ارضی در کنار جمهوری اسلامی قرار گیرند. همان گونه که شماری از نظامیان شریف ارتش شاهنشاهی در جنگ عراق علیه ایران با دلیری و با احساس ملی با متجاوزان جنگیدند و شماری نیز جان بر سر آن گذاشتند. اگر جز این باشد، باید آنان را ضد ملی دانست.
از این رو نتانیاهو یاوه می گوید و آب در هاون می کوبد و خواب او تعبیر نخواهد شد.
چهارشنبه 11 مهر 1403