به نام «او» که از اوییم و به او باز می گردیم
درگذشت مرد دین و سیاست و آزادیخواهی و وطن دوستی و عدالت طلبی زنده یاد دکتر احمد حاج سید جوادی موجب تأسف شد. بی گمان «مرگ چنین خواجه ای نه مرگی است خرد». حاج سید جوادی به دلیل عمری دراز و حضور فعال در عرصه های مختلف سیاسی و اجتماعی و حقوقی و اشتغال در امور مهم کشوری و مدنی مانند وزارت و وکالت و علم و فرهنگ خود نمونه ای از تاریخ مجسم زمان ما بود. او هم در آفرینش هفت دهه از تاریخ پرشور و پر فراز و نشیب اخیر میهن شرکت فعال داشت و از این رو تاریخ ساز بود و هم تحت تحولات زمانه پس از مشروطیت قرار داشت و به این اعتبار آئینه تاریخ معاصر ما از از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی و تا دوران اخیر به شمار می آمد.
با این همه از جهت دیگر نیز حاج سید جوادی دارای اهمیت است و باید از او آموخت. او سیمایی نجیب و مهربان داشت و فروتنی و اخلاق مداری او به واقع مثال زدنی بود. آمیختن دین و علم و اخلاق و سیاست را به نحو سازگار با هم از کمتر کسی در جامعه پر تناقض ما بر می آید. او از این نظر همتای بزرگانی چون بازرگان و سحابی ها و طالقانی و منتظری بود. این خصوصیات بارز او میراث مهمی برای نسل امروز و فرداهاست تا با استواری راه دراز و پر خطر و خطیر آزادی خواهی را بپیماید. دلیری و استواری او در برابر بیدادها و بیداگران زمانه و دفاع از حقوق ملت نیز از شاخصه های برجسته و ماندگار زنده یاد حاج سید جوادی بود.
درگذشت این دوست کهن سال، که به واقع برای همه و از جمله خانواده بزرگ ملی-مذهبی پدری مهربان و امیدآفرین بود، را به خانواده پر افتخار حاج سیدجوادی، فرزندان، و به ویژه نویسنده و روشنفکر نامدار دکتر علی اصغر حاج سید جوادی، تسلیت و تعزیت می گویم. برای آن بزرگ غفران و رحمت الهی طلب می کنم و برای بازماندگان شکیبایی و پاداشی نیکو.
12 فروردین 1392
حسن یوسفی اشکوری