این روزها که ددمنشی ها و قتل عام های غیر قابل تصور اسرائیل و نظامیان آن در غزه، که در قرن بیست و یکم زندگی می کنند و مدعی دموکراسی و حقوق بشرند و از قضا اغلب زمامداران دموکرات و حقوق بشری غربی نیز مدافع و حامی کامل و بی قید و شرط آن نظام جانی اند، را می بینم بارها و بارها به یاد سخنان امام علی بن ابی طالب می افتم که در خطبه 27 نهج البلاغه بازتاب یافته است. با خود می گویم علی در زمانه ای و در منطقه ای می زیست که نظام قبایلی حاکم بود و هیچ یک از مؤلفه های جهان مدرن وجود نداشت و مطرح هم نبود.
وفق نقل منابع سخن علی پس از حمله نظامی یکی از سرداران خونریز و سفاک معاویه به عراق و در قلمرو علی بن ابی طالب ایراد شده است. در آن نقل آمده است:
«. . . به من گزارش شده که مردان آن ها [مردان معاویه] بر زن مسلمان و نیز هم پیمان [زنی ذمی و مستأمن به روایت مشهور یهودی] داخل می شدند و خلخال ها و دستبندها و گردن بندها و گوشواره های آن ها را می کندند و [آن ها] از خود دفاع نمی کردند، مگر با هق هق گریه و خواهش ترحم و بعد با دست پر برگشته اند . . . پس اگر مرد مسلمانی در اثر این حادثه از روی تأسف بمیرد، ملامتی بر او نیست، بلکه به نظر من شایسته ی مرگ است».
حال این اندیشه و این احساس عمیق عاطفی و انسانی را مقایسه کنید با افکار و اعمال صهیونیست های اشغالگر و متجاوز و بی رحم نظامیان اسرائیلی در قرن بیست و یکم و مدعی دموکرات ترین کشور خاورمیانه؟!
از این قیاس خنده آمد خلق ر! راستی ماجرای غزه خونین و حدود یازده هزار کشته و حدود پنج هزار کودکان پرپر شده چنان تلخ و دهشتناک است که حتی تصورش نیز کشنده و هولناک است! واقعا این فاجعه در سال 2023 و در زیر نگاه جهان متمدن و در پرتو حقوق بشر و دموکراسی و سازمان ملل رخ می دهد؟! این حتی بازگشت به بدویت بشر هم نیست!!
خدایا! دیگر تاب گفتن و شنیدن هم نیست!
جمعه 19 آبان 1402