دیگ به دیگ می گوید: رویت سیاه!

اخیرا دستگیری و در واقع ربایش مدیر یک نهاد خبرپراکنی کم و بیش شناخته شده در این چند سال اخیر در خارج از کشور، بار دیگر مسئله مهم «افشاگری» را در اذهان ما ایرانیان زنده کرده و بار دیگر در این باب گفتگوهایی درگرفته است.
از شما چه پنهان، هر بار که اصطلاح «افشاگری» به میان می آید، خاطره منفی سال 58 در حافظه ام زنده شده و آثار و عواقب مخرب آن در خاطره ام مرور می شود. نسل انقلاب به یاد می آورد که پس از انقلاب و پس از «تسخیر جاسوسخانه آمریکا» در تهران، شبانه یکی از «دانشجویان خط امام» بر صفحه تلویزیون ظاهر می شد و اوراقی را، که مدعی بود از اسناد سفارت آمریکا به دست آمده، می خواند و هر بار یکی از رجال انقلاب و یا دولت موقت را «افشا» می کرد و روز بعد شماری ظاهرا مردم (که از قضا اغلب آنها از جوانان و دانش آموختگان بودند) در خیابان شعار می دادند: دانشجوی خط امام/ افشا کن / افشا کن.
از همان زمان این تخم لق کاشته شد و در این چهل سال بی وقفه از سوی جناح های مختلف و با استفاده از تریبون های گوناگون تلاش شده و می شود که علیه رقیب و یا دشمن (واقعی و یا توهمی) افشاگری شود. رسانه های رسمی و غیر رسمی حکومت، علیه مخالفان و به تعبیر رایج ولی فقیه نظام «دشمن» (داخلی و خارجی)، بخش زیادی از مخالفان و به اصطلاح اوپوزیسیون علیه حاکمان و جناح های مختلف درون حکومتی و بیرون حکومتی علیه یکدیگر و . . . . پبوسته افشاگری می کنند!
آنچه به کوتاهی می توانم گفت این است که سنت سیئه افشاگری (حداقل با کمیت و کیفیتی که اکنون رایج است)، هم به اخلاق عمومی آسیب زده و هم موجب سستی همبستگی ملی شده و می شود و هم گاه خللی به امنیت ملی (جدای از این که چه رژیمی و یا حکومتی مستقر است) وارد آورده و می آورد. متأسفانه گروهی از لج حکومت و یا به دلیل نفرتی که از حاکمیت موجود دارند، برای رسوا کردن حکومتگران، هیچ مرزی نمی شناسند و خود را مجاز به هر کاری و هر نوع افشاگری می دانند.
اما در این میان قابل تأمل است حکومتی که خود بنیانگذار افشاگری بی مهار است و برای بی اعتبار کردن مخالفان و منتقدانش در هر سطحی (ولو از خودی ها) از هیچ جعل و دروغ و فریب و اتهامی ابا ندارد، چرا با «آمدنیوز»ها مشکل دارد؟ از کیهان و مانند او چیزی نمی گویم ولی بی تردید در طول چهار دهه، فاسد ترین و بی اصول ترین رسانه حکومتی رادیو و تلویزیون است (که به حق صدا و سیمای جمهوری اسلامی است) که هیچ مرزی برای افشاگری و جعل و دروغ و فریب نمی شناسد.
اگر هم تمام ایرادهای حرفه ای و رسانه ای وارد بر آمدنیوزها را قبول کنیم، انصاف را! صدا و سیمای جمهوری اسلامی فاسد تر و تباه تر است یا این نوع رسانه های بی اصول و بی مهار و بی اخلاق و بی قانون؟! ظاهرا داستان حکومت و آمدنیوزها، همان مثل قدیمی است که: دیگ به دیگ می گوید: رویت سیاه!