استمرارطلبی علیه جنگ طلبی

درآمدnnمدتی است که اصطلاح «استمرارطلبی» باب شده و تا حدودی هم جا افتاده و عملا از این عنوان برای نوعی دشنام سیاسی و یا تسویه حساب گروهی و جناحی استفاده می شود.nnاز شما چه پنهان در این مدت نه چندان کوتاه (شاید یک سال) هرچه کوشیدم از این عنوان معنای محصلی دریافت کنم به جایی نرسیدم. به گمانم این تعبیر مهملی بیش نیست و یا به بیان دیگر در قلمرو جامعه و سیاست جمله­ای است میان تهی. زیرا حاوی هیچ حقیقتی نیست. مترصد مجالی بودم تا در این زمینه چیزی بگویم و یا چیزکی بنویسم تا اخیرا مطلبی در یکی از شبکه های مجازی دیدم که انگیزه تحریر این یادداشت شد (مطلب در پی خواهد آمد).nnزمینه های خلق مفهوم «استمرارطلبی»nnدر آغاز ببینیم اصطلاح «استمرارطلبی» در عالم واقع و در قلمرو جامعه و سیاست امروز ایران به چه معناست و مصداق آن کدام است؟ از ادبیات خلق شده پیرامون این عنوان چنین فهمیده می شود که، استمرار طلب کسی است که مدافع وضع موجود است و می خواهد به هر قیمتی که شده نظام سیاسی مستقر را با تمام مؤلفه­هایش حفظ کند و در نهایت با تغییر رژیم مخالف است. برای فهم این اصطلاح و ارزیابی آن، نخست ببینیم که این مفهوم چگونه و در چه زمینه­هایی خلق شده است؟nnبرای یافتن پاسخ این پرسش، کافی است که به تحولات چند سال اخیر و به برسازندگان این اصطلاح توجه کنیم.nnمی دانیم که در عالم اندیشه و عمل (پراکیسس) هیچ اصطلاحی و نامی و عنوانی بدون وجود واقعیت های عینی و بدون ایجاد زمینه­های لازم، برساخته نمی شوند. مسمّا خلق می شود و بعد اسمی روی آن گذاشت می شود. تا آنجا که من می فهمم، تعبیر استمرارطلبی، اخیرا به وسیله کسانی جعل و ساخته شده است که از اصلاح­طلبی (تغییرات و تحولات تدریجی و آرام و بدون خشونت) و احیانا راهبردهای سیاسی دیگر در قبال جمهوری اسلامی ناامید شده و به راهبرد انحصاری «سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی» و تحقق شعار «جمهوری اسلامی باید برود» رسیده اند. سرنگونی خواهان البته در عالم نظر متنوع اند و یک طیف را تشکیل می دهند. گروه­هایی از این جریان آشکارا و حتی بدون شرمندگی از جنگ و حمله خارجی دفاع می کنند و برای تحقق آن از هیچ تلاشی هم ابا ندارند. با جنگ طلبان کاخ سفید عکس یادگاری می گیرند و لابد با افتخار بر دیوار خانه­شان می آویزند. شماری نیز از این طایفه صریحا از گزینه تحریم ایران و به ویژه حمله خارجی حمایت نمی کنند ولی در عمل اگر بخواهند به خواسته خود برسند، در فرجام کار، راهی جز توسل به بیگانگان و زور سیاسی و اقتصادی و نظامی دولت های غربی ندارند. زیرا عموما به خوبی می دانند که برانداختن نظام جمهوری اسلامی (حداقل در شرایط فعلی و تا اطلاع ثانوی)، اگر نگوییم محال، بسی دشوار است (توجه داشته باشد از تعبیر «برانداختن» استفاده می کنم و نه از «برافتادن» که مفهوم جداگانه ای است). استمداد از نیروهای خارجی نیز الزامات عملی خاص خود را دارد، از جمله: ویرانی کشور، نابودی زیرساخت های مملکت، کشتارهای گسترده از مردم، وقوع جنگهای بی پایان داخلی، به احتمال زیاد تجزیه کشور و دهها پیامد برنامه ریزی شده و ناخواسته دیگر.nnجریان سرنگونی طلب همیشه وجود داشته ولی پس از روی کار آمدن دولت نامتعارف دونالد ترامپ در آمریکا، دولتی که از همان آغاز کار شمشیر را از رو بست و بارها به تصریح و به تلویح اعلام کرد خواسته­اش تغییر رژیم در ایران است، این جریان امیدوار شده و تلاش تازه­ای آغاز کرده اند. پیش از این دخیل بستگان به امام زاده آمریکایی، عمدتا حول و حوش حزب جمهوری خواه جمع شده بودند و غالبا در انتخابات ریاست جمهوری از نامزدهای این حزب حمایت می کردند؛ بدان این امید که هرچه زودتر از شرّ جمهوری اسلامی رها شوند ولی پس از به قدرت رسیدن دولت ترامپ و راه یافتن کسانی چون بولتون (سخنگو و نماینده مجاهدین حلق در نظام سیاسی کنونی آمریکا) به کاخ سفید، این گروه جان تازه ای گرفته و درپی آن، هم شعار سرنگونی­طلبی را بلندتر کرده اند و هم بدون پرده پوشی از استفاده از هر نوع کمک خارجی و از جمله تحریم و اعمال فشار حداکثری بر جمهوری اسلامی و در نهایت حمله نظامی به ایران دفاع و استقبال می کنند. در چنین فضایی، قاعدتا هر بار که ترامپ پیشنهاد گفتگو با مقامات ایران را مطرح می کند (هرچند که عمدتا صادقانه نیست)، این «هیئت متوسلین به امام زاده ترامپ» برخود می لرزند و با خود می گویند: نکند ترامپ مانند سلف خود در فکر گفتگو و سازش با جمهوری اسلامی باشد و به تعبیر رایج ما را «قال» بگذارد و این صد البته به معنای برباد رفتن تمام آرزوهای اینان خواهد بود!nnگفتنی است، پدیده ای که به یاری این جریان آمده و در واقع اندیشه و آرمانشان را تقویت کرده است، وضعیت بحرانی داخلی و ناکارآمدی نظام حاکم در مدیریت بهینه کشور از یک سو و در سوی دیگر عدم کامیابی لازم جریان اصلاحی طلبی دوم خردادی در ایجاد تغییرات مفید و ضرور در نظام سیاسی حاکم است (موضوعی که نیاز به گفتگو و مباحثه جداگانه دارد).nnاستمرارطلبی و جنگ­طلبیnnحال فکر می کنم معنا و مفهوم اصطلاح «استمرارطلبی» و انگیزه­های برسازندگان آن روشن شده باشد. جان سخن آن است که، چون «ما» به این نتیجه رسیده ایم که جمهوری اسلامی اصلاح­پذیر نیست، بالضروره بایدش برانداخت؛ و چون «ما خودمان» نمی­توانیم این کار را بکنیم، ناگزیر باید کسانی و بالفعل دولت آمریکا به عنوان مقتدرترین نظام جهان که قدرت عظیم سرکوب را در اختیار دارد یاریمان کند؛ حال با اعمال فشار حداکثری از طریق تحریم و یا در نهایت جنگ و حمله نظامی و احتمالا اشغال سرزمین ایران (آن گونه که در کشورهای همسایه و خاورمیانه اتفاق افتاد – افغاستان، عراق، لیبی و . . .). وقتی این گروه می گویند رفتن جمهوری اسلامی به هر قیمت، معنایی جز این ندارد. اینجاست که دوگانه استمرارطلبی / جنگ­طلبی برساخته می شود. در یک سو جنگ­طلبان و حامیان تحریم کشور (از ترامپ تا . . .) قرار دارند و در سوی دیگر، کسانی ایستاده اند که مخالف هر نوع تحریم و حمله نظامی و به طور کلی مخالف هر نوع مداخله خارجی و به طور اخص دولت ترامپ و متحدان منطقه ای آن (به تعبیر درست وزیرخارجه ایران: «مربع ب») هستند. چرا گروه اول به گروه دوم می گوید استمرارطلب؟ برای این که در دوگانه برساخته این حضرات، هرکس مخالف راهبرد سرنگونی نظام مستقر به ویژه از طریق دخالت های خارجی و یا تحریم مردم ایران بود، نظرا و عملا به معنای بقای نظام و در واقع استمرار وضع موجود است و این دقیقا در تقابل با راهبرد براندازان و ترامپیست­های وطنی است. به همین روشنی! راز این همه بدگویی از جریان اصلاح طلبی و اصلاح طلبان و حتی این همه دروغ پراکنی و نفرت افکنی در میان مردم و ناامید کردنشان از هر نوع افق تازه­ای، جز این نیست. زیرا تنها پادزهر جنگ طلبان و دوستان جان بولتون، همین جریان است. در سالهای نخست دولت خاتمی، مجاهدین از آن تحت عنوان «فتنه خاتمی» یاد می کردند. بدین ترتیب پیش از آقای خامنه­ای، رجوی و رجویست­ها «فتنه» را اختراع کرده بودند.nnاما مطلبی که در آغاز وعده دادم حال خدمت تان عرض می کنم. در جایی متنی به این صورت آمده بود: «تاجزاده: جنگ­طلب­ها به ما می­گویند «استمرارطلب» منظورشان این است که ما استبداد را استمرار می دهیم؛ ما ثبات سیاسی را استمرار می دهیم، چون باور داریم راه نجات کشور در شرایط فعلی این است و این استمرار را به نفع ایران و مردم می دانیم». سپس کسی در کامنت خود براین نوشته تاجزاده افزوده است: «ایشان قبول کرده استمرار طلب است، از لجش به ما می گوید جنگ­طلب». در این نوشته کوتاه منطق دو طرف کاملا روشن است و از هر نوع شرح و تفسیری بی نیاز.nnاصطلاحی است: «رابنداز جابنداز». این گروه که عمدتا در رسانه های مختلف راه دارند، استمرارطلبی را، البته با توسل به انوع مغالطات و تحریف و عامیانه بگویم شامورتی بازی، به عنوان یک فحش سیاسی، چنان جا انداخته اند که اکنون با بی پروایی تمام اعلام می کنند: دیدید! شخصی چون تاجزاده هم قبول کرده که استمرارطلب است! روشن شد که حق با ما بود؟! داستان کلمه مار و شکل مار!nnسخن آخر این که من هم مانند تاجزاده فکر می کنم. او از سر لج چنین سخنی نگفته است، تحلیلش از تاریخ و شرایط ایران و جهان این است و البته همراه با احساس مسئولیت ملی و تعهد اخلاقی قابل تحسین. من هم به این معنا استمرارطلب هستم که برانداختن نظام مستقر را با زور خارجی و مداخلات بیگانه و به طور خاص ترامپ و متحدان منطقه ای ایران؛ قدرت های بیگانه ای که نه فقط دشمن جمهوری اسلامی که دشمن کشور ایران اند، نه ممکن می دانم و نه مفید. راهبرد بنیادین و تخلف­ناپذیر من حفظ ایران است به هر قیمت ولو تحت حاکمیت نظامی استبدادی و غیر دموکراتیک. وقتی کشور و میهن در جنگی نابرابر و ظالمانه نابود شود، دیگر دموکراسی و آزادی و حقوق بشر برای کی و برای چی؟ دموکراسی برای زمین سوخته؟!nnبگذارید شفاف بگویم هر فرد و یا نیرویی ایرانی که با هر بهانه ای خواهان دخالت خارجی و از جمله تحریم و جنگ باشد، نه دموکرات است و نه ملی و ایرانی؛ صرفا (خواسته و ناخواسته) ابزار دشمن است و ریسمان شیطان و بس.nnآنچه گفته شد البته موضوعا ربطی به ماجرای اصلاح­پذیری و یا اصلاح­ناپذیری نظام حاکم ندارد. هر دردی هست، درمانش نیز در نزد ماست. در مجالی دیگر شرحی خواهد آمد.nnنتشر شده در زیتون

Share:

More Posts

Send Us A Message