نامه جمعی از فعالان حقوق زنان به بان کی مون

نامه جمعی از فعالان حقوق زنان به بان کی مون
در اعتراض به حبس و حصر خانم ها زهرا رهنورد فاطمه کروبی و آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی

دبیرکل محترم سازمان ملل متحد، عالی جناب بان کی ـ مون
رونوشت: سرکار خانم ناوانتم پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد
تاریخ: ٢٨ فوریه ٢٠۱۱

تقاضای توقف حبس و اعدام معترضین در ایران
«این همه در آهنی و حفاظ و قفل برای چیست؟ این مردان نقاب‌پوش بدون حکم، به دستور چه کسی پدر و مادری را در پس درهای آهنین پنهان کرده‌اند؟ دوهفته می‌گذرد از ندیدنشان، هیچ نشنیدیم جز فحاشی، توهین و نگاه‌های سرد و یخی، نمی‌دانیم این درد را کجا فریاد بزنیم؟»

این بخشی از نامه‌ی دختران زهرا رهنورد و میرحسین موسوی است که مدتی است به صف خانواده‌های رنج کشیده پیوسته‌اند، صف فرزندان جدا مانده از پدر یا مادر، خانواده‌های درهم ریخته از سرکوب، تفتیش، زندان و اعدام‌های سیاسی و عقیدتی که حاصل سی و دو سال حکومتی است که بنا بود در پی انقلاب مردم، آزادی و عدالت اجتماعی را به ارمغان بیاورد.

حکومتی که در دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، تلاش مسالمت‌جویانه و اصلاح‌طلبانه‌ی میلیون‌ها مردم ایران را که به امید گشایش پنجره‌ای به سوی آزادی، به امید بهبود در وضعیت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و به امید کاهش فساد، فقر و زورگویی به پای صندوق‌های رای رفته بودند و در سراشیبی یاس و ناامیدی افکند و اعتراض برحق ومدنی میلیون‌ها تن از مردم معترض را با باطوم، گاز اشک آور و گلوله، زندان، شکنجه و تجاوز پاسخ داد.

حکومتی که فریاد خشونت پرهیز جوانانش را با خشونت سبعانه و در خون غلتیدن نداها و سهراب‌ها، کیانوش‌ها و محسن‌ها و شیرین‌ها و به زندان کشیدن شیواها، بهاره‌ها، نسرین‌ها، مجیدها و احمدها و رسول‌ها و سعیدها پاسخ داده است و برای خاموش کردن فریاد و ضجه‌های جانسوز مادران عزادار جز تهدید، ضرب و شتم و دستگیری، راه دیگری نیافته است. حق‌طلبی و برابری‌خواهی زنانی را که دفترچه‌های حقوقی و امضاهای جمع آوری شده برای اصلاح قوانین تبعیض‌آمیز تنها سلاح مبارزاتی‌اشان بود و چیز دیگری در دست نداشته‌اند را نیز برنتابیدند و برای آنان ارمغانی جز چند همسری، صیغه و قوانین تبعیض‌آمیز و خشونت‌افزا نیاورده‌اند. حکومتی که تنها در میدان ضرب و شتم، زندان و شکنجه، تجاوز و اعدام و سنگسار، برابری میان زنان و مردان را رعایت کرده است. لیکن به رغم تمامی فشارها، سرکوب و تهدیدها، جنبش حق‌طلبانه‌ی زنان همچنان محکم و استوار به راه خود ادامه می‌دهد.

خیزش دوباره مردم ایران در ٢۵ بهمن ٨٩ که این بار پیوندی به هنگام و نمادین را با بیداری و خیزش زنان و مردان آزادی‌خواه در سایر کشورهای دیکتاتور زده خاورمیانه و آفریقا به نمایش گذاشت، جمهوری اسلامی را بیش از پیش نسبت به تعمیق مطالبات دموکراسی‌خواهانه‌ی مردم دچار وحشت کرده است.

در جمهوری اسلامی ایران که «نماینده»اش در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل اعلام کرده است: «ایران آزادترین کشور جهان است»، نه تنها دانشجویان، فعالان حقوق زن، روزنامه‌نگاران، معلمان، فعالین کارگری و وکلای مدافع حقوق‌بشر به بند و زندان افکنده می‌شوند، بلکه از روز ٢۵ بهمن ٨٩، خانم‌ها زهرا رهنورد و فاطمه کروبی و آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی را که از چهره‌های شاخص جنبش سبز دموکراسی‌خواهی هستند، در حبس قرار داده اند. اما هیچ کس از اعضای خانواده، مشاوران و دوستان آنها از محل نگهداری، وضعیت جسمی، روحی و سلامتی آنها اطلاعی ندارد و این وضعیت موجب نگرانی همه است.

جمهوری اسلامی ایران سرنوشت دیکتاتورهای منطقه از جمله تونس، مصر و لیبی را نمی‌بیند. آن‌ها به جای پندگیری از روند تحولاتی که امروز به یمن تکنولوژی جدید ارتباطات سرعتی بی‌سابقه یافته است و به جای شنیدن صدای مردم و خواسته‌های برحق آن‌ها به تلاش مذبوحانه برای بستن درها، انسداد خبر، ایجاد پارازیت در امواج رادیویی و تلویزیون ها، فیلتر کردن شبکه‌های اینترنتی و نظامی کردن خیابان ها مشغولند و در رویارویی با مردم معترض، با استفاده از نارنجک‌های آلوده به مواد سمی بر میزان خشونت و سرکوب افزوده‌اند.

ما امضا کنندگان این بیانیه، از جنابعالی تقاضای عاجل داریم نسبت به ضمانت سلامت زهرا رهنورد، فاطمه کروبی، مهدی کروبی و میرحسین موسوی و آزادی آنان، اقدام فوری به‌عمل آورید. همچنین ما خواهان رفع فوری هرگونه فشار بر تمامی آزادی‌خواهان ایران هستیم و تا آزادی همه زندانیان سیاسی، عقیدتی، قویم و مذهبی، دوش به دوش با مبارزه مدنی و دموکراسی خواهانه مردم همراهی خواهیم کرد.

امضا کنندگان:
آزاده دواچی، آزاده کیان، آسیه امینی، آصف بیات، آیدا قجر، آیدا سعادت، آینده آزاد، اکرم محمدی، اکرم خیرخواه، امید کوهی، امیر رشیدی، امیر صالح پور، بهاره افقهی، بهاره میرزا حسین، بنتا پاپستاتی، پروین اردلان، پیمان ملاذ، پرستو فروهر، پریسا احمدیان، ثریا فلاح، جواد جواهری، حسن نایب هاشم، حسن یوسفی اشکوری، حمیده نظامی، حسین علی زاده، خدیجه مقدم، درنا بندری، رضا فانی یزدی، رضوان مقدم، روحی شفیعی، روجا بندری، رامین جهانبگلو، رضا گوهرزاد، زیبا میرحسینی، ژانت آفاری، سارا زارع، ساقی قهرمان، سپیده یوسف زاده، سحر مفخم، سعید پیوندی، سمانه موسوی، سوده راد، سوفیا صادق پور، سهراب بهداد، شعله شمس، شهلا بهاردوست، سپیده فارسی، شهلا صادقی، شیرین فامیلی، شیوا نوجو، عفت ماهباز، عشاء مومنی، علی افشاری، علی اکبر مهدی، علی بانوعزیزی، فاطمه فرهنگ خواه، فرزانه ثابتان، فری فرد، فریده فرهی، فرشته فراهانی، کاظم علمداری، گلبرگ باشی، گودرز اقتداری، لیلی پورزند، مجید محمدی، محمد شیرزاد، محبوبه عباسقلی زاده، مریم اهری، مریم بهشتی، مریم مولوی، مژگان ثروتی، مسیح علی نژاد، معصومه ضیاء، منصور فرهنگ، منصوره شجاعی، منصور معدل، مهرانگیز کار، مهستی افشار، مهرداددرویش پور، مهرداد مشایخی، مهشید راستی، مهدی مهدوی آزاد، مهدیه صالح پور، میترا شجاعی، مینا انصاری، مینا زند سیگل، نادر هاشمی، نازنین جواهری، نسرین بصیری، نسیم سرابندی، نیره توحیدی، وحیده محمودی و تعدادی امضا از داخل ایران.